Basimiza geleceklerden habersiz, goz acariz fani aleme. Geldiginde basa bela; adi bazen kader, bazen ihmal olur. Dus ile gercek arasinda gidip geldigimizde; once urperir, sonra korkuya kapiliriz. Uyandigimizda anlariz dus oldugunu. Sonra derin bir "oh" cekeriz; "cok sukur bir ruya imis" deriz. Iste o zaman acilir onu-muzde bir uzun yol. Baslariz adimlamaya o yolu; hayatin aci-tatli surp-rizlerinden bihaber. Guzelse gordugumuz dus; adimlarimiz cesur olur, umuttan yana. Kimi zaman hasretlik cekeriz evlattan yana. Yaratan, armagan ettiginde bir evlat; umut baglariz, buyuk bir sevgiyle....