Insanin tek tek bir seylerle hasir nesir olup, onu bir kendi elleriyle, duygulariyla buyutmesi vardi, bir de kendinden bagimsiz, orantisiz buyuttugu tanimadigi bir korku portresi vardi. Ben resmin disinda kalmamayi ogrenmistim. Renkleri kendi secmem gerekliligini ogrenmistim. Bir hatanin da hayatin boyunca silinemeyecegini, ama onunla yuzleserek cozum noktasini kesfedebilme ihtimalinin oldugunu anlamistim. Evet belki de buyukler hakliydi, hayat acimasiz bir ogretmendi belki de kimi zaman. Ama bakis asisi degi