Najnowsza powieść Jaroslava Rudiša "Koniec punku w Helsinkach", opowiada o dojrzewaniu w  cieniu  radioaktywnych  czarnobylskich  oparów,  szybkim  seksie, pierwszej  punkowej  komunie  i  ostatnim  prawdziwym  barze. Upajająco dobra, piekielnie wciągająca opowieść o młodości, muzyce i tym, co w życiu najważniejsze. Ole  ma  czterdzieści  lat  i  jest  właścicielem  baru  Helsinki.  Można  tu palić,  matki  z  wózkami  mają  zakaz  wstępu,  a  do  jedzenia  podaje  się wyłącznie  solankę  i  rolmopsy.  Jest  dzieckiem  enerdowskiej  epoki punku lat 80. Nigdy nie potrafił się odnaleźć w dorosłości, w nowych czasach.  Zrezygnował  już  z  kobiet,  z  życia,  jedyne,  czego  pragnie  to spokój. Opowieść Olego przeplatają fragmenty dziennika prowadzonego w  latach  80.  przez  czeską  nastolatkę  z  Jesenika,  o  ksywie  Nancy. Spisywany  na  gorąco,  dziennik  jest  pełen  nadziei  i  nastoletniej  naiwności.  Autorka  opisuje  kulturę punkową na prowincji komunistycznego państwa, tuż przy granicy z Polską, gdzie tylko dzięki  polskiej radiowej Trójce może słuchać zakazanych w Czechach kapel. Książkę zamyka Manifest pięknych ludzi, spisany  przez  anonimową  nastolatkę  wyrażającą  sprzeciw  wobec  współczesnego  społeczeństwa konsumpcyjnego. Losy  trzech  głównych  postaci,  łączą  się  w  jedną  opowieść  o  dojrzewaniu,  niemal  kafkowskiej przemianie  i  samotności.  W  tle  przewijają  się  punkowe  gwiazdy  lat  80.  zarówno  te  świato wego formatu  jak  Sex  Pistols,  ale  także  nasze  punkowe  kapele  jak  polskie  Moskwa,  Dezerter,  Siekiera, niemiecki Die Toten Hosen,  czy czeskie HNF (Hrdinové nové fronty), Visací zamek.