To niemożliwe. Myśleć jak oni? Kto by próbował? Kto by chciał? Kto by tęsknił za mętlikiem w głowie? Za eksplozją uczuć, których nie da się pojąć? I słów, których nie da się powstrzymać? Większość z nas jest przeszczęśliwa, że ten czas ma już za sobą. Bo tu się nie da myśleć jak normalny człowiek (sic!). Bo tu się w ogóle niewiele da. Dorosły umysł w ogóle nie potrafi pomyśleć, że mógłby tak myśleć jak ten młody, z miękkim, bladym wąsem, co walczy o swoje w naszym domu. Albo jak ta młoda z rozmarzonym wzrokiem, co błądzi gdzieś myślami, bardzo daleko od nas, chociaż siedzi obok.