Pater napisał o Coleridgeu jeden z najświetniejszych esejów i umieścił go w Appreciations. Tom ten zawiera również późny esej o stylu, który trafnie wydobywa to, kim jest jego autor. Pater oznajmia w nim, że nie lubi tracić czasu, przez co wyciska z niego tyle, ile umie. Robi to w sposób wyrafinowany, kunsztowny i szeroki, ponieważ swoim zainteresowaniem obejmuje również odległą przeszłość. Składa nowe całości z odłamków po dawnych, harmonijnych światach. Rzecz więc polega na tym, aby z takiego zabłąkanego ułamka na chwilę odtworzyć obraz tamtego obcego świata i sprawić, że zdoła go w sobie odtworzyć czytelnik (Hugo von Hofmannsthal, Walter Pater). Ni mniej, ni więcej. W tym celu cyzelował zdania, starannie dobierał wyrazy, szukał właściwego sensu już na poziomie akapitu. To wszystko musiało przy tym brzmieć piękną melodią, ujawniać tajemną harmonię ekspresji. Nie znaczy to, że uganiał się za słowami gładkimi, zalotnymi, nieznoszącymi sprzeciwu. Szukał takich słów, których znaczenie przylegałoby ściśle do rzeczy, obrazów naprowadzających wprost na idee. Dążył do zastąpienia praw obiektywnych prawami narzucanymi światu przez artystę. Grawitacja? Pod jakim względem? Był przy tym krytykiem i pisarzem, którego cała uwaga skupiała się na pięknie bez zewnętrznych socjalnych, politycznych, innych odniesień. Przyczepią mu za to łatkę twórcy niezwracającego uwagi na nic, co nie miałoby oczywistych związków z samą sztuką, lart pour lart.