Świat sygnatur » książka
Świat sygnatur
ISBN-13: 9788322632185 / Polski / twarda / 2017 / 196 str.
Oglądający prehistoryczne malowidła w grotach hiszpańskiej Altamiry lub francuskiej doliny Pont dArc z pewnym zdziwieniem zauważają, że w sąsiedztwie przedstawień zwierząt i scen myśliwskich znajdują się na nich obrysy ludzkiej ręki. Na pewno nie ma to związku z tematyką malowideł. Jedyne racjonalne wyjaśnienie, jakie nasuwa się w tym wypadku, to przyjęcie, że w ten sposób prehistoryczni artyści chcieli zaznaczyć swe autorstwo. Z czasów starożytności zachowała się antyczna ceramika - wazy, kratery etc., na której widnieją sygnatury twórców. Antyczne malarstwo tablicowe, niestety, nie przetrwało; być może dlatego, że preferowano wtedy termicznie wrażliwą technikę enkaustyczną. Z pewnością sygnowano w średniowieczu, na co są materialne dowody. I tak w zbiorach watykańskiej Pinakoteki znajduje się Sąd Ostateczny, autorstwa Mikołaja i Jana, pochodzący z XII w. (choć niektórzy datują go na schyłek XI w.) () W późniejszych stuleciach sygnowanie było już powszechne () Znawcy sztuki dość podobnie definiują nazwę sygnatura. Na przykład według Słownika terminologicznego sztuk pięknych, sygnatura [to] własnoręczny znak artysty na jego dziele (najczęściej obrazie, rzeźbie, rycinie); może nim być podpis w całości, w skrócie lub jako monogram, rzadziej figura geometryczna lub postać zwierzęca (np. smok Cranachów). K. Zwolińska i Z. Malicki w Małym słowniku terminów plastycznych podają: sygnatura (łac. signum - znak, cecha) - złożony na dziele sztuki (malarskim, rzeźbiarskim lub graficznym) podpis, monogram lub znak artysty stwierdzający jego autorstwo. Podobnie zdaniem L. Altmanna, sygnatura (łac. signare - oznaczać) - naniesione na dzieło sztuki przez artystę jego nazwisko, monogram lub inny znak świadczący o jego autorstwie. Nawet z tak krótkiego przeglądu literatury wynika, że od wielu lat istnieje zgodność co do konotacji nazwy sygnatura, a mianowicie, że jest to znak identyfikujący wytwórcę, czyli znak personalizujący. (z Wprowadzenia)
Oglądający prehistoryczne malowidła w grotach hiszpańskiej Altamiry lub francuskiej doliny Pont dArc z pewnym zdziwieniem zauważają, że w sąsiedztwie przedstawień zwierząt i scen myśliwskich znajdują się na nich obrysy ludzkiej ręki. Na pewno nie ma to związku z tematyką malowideł. Jedyne racjonalne wyjaśnienie, jakie nasuwa się w tym wypadku, to przyjęcie, że w ten sposób prehistoryczni artyści chcieli zaznaczyć swe autorstwo. Z czasów starożytności zachowała się antyczna ceramika - wazy, kratery etc., na której widnieją sygnatury twórców. Antyczne malarstwo tablicowe, niestety, nie przetrwało; być może dlatego, że preferowano wtedy termicznie wrażliwą technikę enkaustyczną. Z pewnością sygnowano w średniowieczu, na co są materialne dowody. I tak w zbiorach watykańskiej Pinakoteki znajduje się Sąd Ostateczny, autorstwa Mikołaja i Jana, pochodzący z XII w. (choć niektórzy datują go na schyłek XI w.) () W późniejszych stuleciach sygnowanie było już powszechne () Znawcy sztuki dość podobnie definiują nazwę sygnatura. Na przykład według Słownika terminologicznego sztuk pięknych, sygnatura [to] własnoręczny znak artysty na jego dziele (najczęściej obrazie, rzeźbie, rycinie); może nim być podpis w całości, w skrócie lub jako monogram, rzadziej figura geometryczna lub postać zwierzęca (np. smok Cranachów). K. Zwolińska i Z. Malicki w Małym słowniku terminów plastycznych podają: sygnatura (łac. signum - znak, cecha) - złożony na dziele sztuki (malarskim, rzeźbiarskim lub graficznym) podpis, monogram lub znak artysty stwierdzający jego autorstwo. Podobnie zdaniem L. Altmanna, sygnatura (łac. signare - oznaczać) - naniesione na dzieło sztuki przez artystę jego nazwisko, monogram lub inny znak świadczący o jego autorstwie. Nawet z tak krótkiego przeglądu literatury wynika, że od wielu lat istnieje zgodność co do konotacji nazwy sygnatura, a mianowicie, że jest to znak identyfikujący wytwórcę, czyli znak personalizujący. (z Wprowadzenia)
Czytaj nas na:
KrainaKsiazek.PL - Księgarnia Internetowa
